روزى در مجلس بزرگی که بسیارى از مراجع و علماى فقه و حدیث از جمله مرحوم آیت الله آقا سیّد أبوالحسن اصفهانى(ره) و آیت الله آقا ضیاء‌الدّین عراقى(ره) و .... بودند ....

روزى در مجلس بزرگی که بسیارى از مراجع و علماى فقه و حدیث از جمله مرحوم آیت الله آقا سیّد أبوالحسن اصفهانى(ره) و آیت الله آقا ضیاء‌الدّین عراقى(ره) و .... بودند و کلام در میانشان ردّ و بدل بود، مرحوم علامه سید علی آقا قاضى(ره) با صداى بلند به طوری که همه بشنوند فرمود: «نِعْمَ الرَّجُلُ أن یَکُونَ فَقِیهاً صُوفیّاً». (کتاب  «مکتوبات، مراسلات ،مقالات» علامه سید محمدحسین طهرانی، ص: 24)

توضیح:

فقیه یعنی عالم به شریعت و احکام، مجتهد، صاحب نظر در دین و شریعت. فقیه یعنی عالم به آموزه های دین اسلام که قطعا بخشی از این علم، مربوط به امور حلال و حرام و حدود الهی است.

صوفی یعنی مهذب، کسی که تهذیب نفس می‌کند، کسی که معارف توحیدی را در قلب خود پیاده می‌کند، کسی که با تصفیه درون از آلودگی‌ها، سیر و سلوک می کند، کسی که در عرفان عملی قدم بر می دارد.

بله، بهترین انسان، کسی است که فقیه و صوفی باشد. هم عالم باشد و هم مهذب، در عین حال که می داند، عمل کند و معارف را در قلب خود پیاده کند. علم به تنهایی یا عمل بدون علم کافی، حجاب است و انسان را به مقصد نمی رساند. 

مصداق بارز این وصف، مرحوم علامه سید محمدحسین طباطبایی(ره) صاحب تفسیر عظیم المیزان است که هم فقیه و عالم دینی بود و هم قدم راسخ در عرفان عملی داشت. چه خوش برخی از بزرگان فرموده‌اند مرحوم علامه طباطبایی، بهترین شاگرد مرحوم قاضی بود.